پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) آورد در حالی که امیرالمؤمنین (علیه السلام) هم آنجا بودند.عمر گفت:یا رسول الله این فرد (همان فردی که همراهش بود) از شما نقل کرده است که:

مَنْ قَالَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ دَخَلَ الْجَنَّة

هر کس بگوید لا اله الا الله، محمد رسول الله وارد بهشت می‌شود.

عمر در ادامه می‌پرسد:وَ هَذَا إِذَا سَمِعَهُ النَّاسُ فَرَّطُوا فِی الْأَعْمَالِ، أَ فَأَنْتَ قُلْتَ ذَلِکَ، یَا رَسُولَ اللَّهِ

آیا واقعاً این گونه است؟ اگر اینگونه باشد مردم در اعمالشان افراط می‌کنند؟! (مشغول گناه می‌شوند)

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در جواب می‌فرمایند:نَعَمْ، إِذَا تَمَسَّکَ بِمَحَبَّةِ هَذَا وَ وَلَایَتِهِ.

بله! (اما با یک شرط) به شرط اینکه به محبت و ولایت این شخص متمسک باشد. (اشاره می‌کنند به امیرالمؤمنین علیه السلام)

چطور بدانیم که آیا بهشتی هستیم یا نه؟

مسلماً هر كسی وضعیت و موقعیت خود را از دیگری بهتر می داند و می شناسد. خداوند در این باره می فرماید: الانسان علی نفسه بصیره و لو القی معاذیره؛ انسان بر نفس خویش بصیر و آگاه است هرچند كه در مقام بیان، عذر و توجیه می آورد. این بدان معناست كه هر كس می داند در كدام مرحله و مقام می باشد.
بنابراین، هر كسی با نگاهی به خویشتن خویش می تواند وضعیت بهشتی و یا دوزخی بودن خود را به دست آورد. حتی به سادگی می تواند از مذبذب بودن خود نیز آگاه گردد ،كه در این صورت باید در انتظار مردان اعراف نشین باشد، كه دستگیر و شفیع وی گردند.
با این همه قرآن راه هایی را برای شناسایی وضعیت هر شخص نسبت به آینده خود بیان می كند. این نشانه ها در حقیقت مجموعه فضیلت ها و منش هایی است، كه در طول فرآیندشدن، كسب كرده است.البته از آن جایی كه شیطان به عنوان دشمن آشكار، همیشه دركمین آدمی است ،و هواهای نفسانی نیز به عنوان ستون پنجم به شیطان یاری می رساند، این امكان وجود دارد كه انسان موقعیت خویش را از دست دهد و درجایگاهی پست تر از آن چه بوده قرارگیرد، ولی این اتفاق كم می افتد و عموم كسانی كه در طریقت حقیقت قرارگرفته اند می توانند امید داشته باشند كه با عنایت و فضل الهی از این میدان های سهمگین به سلامت بیرون آیند.
هركسی به سادگی می تواند دریابد كه درچه موقعیتی است و افزون براین كه جایگاه خود را درآخرت بشناسد، می تواند حتی دریابد كه در كدام درجه بهشت از درجات و بهشت ها قرار گرفته است.
این نشانه ها در منش، كنش و واكنش های شخص به خوبی قابل ردگیری و شناسایی است؛ چنان كه با نشستن و برخاستن با وی و سخن گفتن درحوزه اندیشه و تفكر می توان بینش و نگرش بهشتی را از كلام و سخن او شناخت. به سخن دیگر سیما و سیرت فرد، خود بهترین گواه بر بهشتی بودن اوست؛ زیرا در مقام باور و عمل، به چیزی جز رضایت و رضوان الهی توجه ندارد و تنها رضای خداوند را در نگرش و عمل خویش می جوید.
اصولا حضور در بهشت برای كسانی كه اهل گناه و معصیت هستند مقدور نیست. از این رو می توان گفت كسانی كه اهل اجتناب از گناه و معصیت هستند، نشانه های خوشبختی و سعادت اخروی را هم اكنون می تواند ناظر باشند. خداوند در آیاتی چون 68 و 75 سوره فرقان به پرهیز از گناه به عنوان عامل دست یابی به بهشت سخن می گوید. این بدان معناست كه انسانی كه خود را همواره نسبت به گناه و معصیت دور می بیند و گرایشی به آن ندارد، اهل بهشت می باشد.
از این رو قرآن در آیات 31 و 32 سوره ق مواظبت شخص بر ترك گناه و ورود به جرگه متقین را موجب راهیابی شخص به بهشت معرفی می كند.
چنین انسان هایی اهل احسان و نیكوكاری نسبت به همه كس و همه چیز هستند. برای ایشان این معنا ثابت است كه در مقام متاله بودن می بایست در نقش ربوبیت عبودی ظاهر شوند و دستگیر و یار و یاور دیگران بلكه همه موجودات هستی باشند؛ زیرا احسان و ربوبیت،خود بیانگر و نشانه ای از خلافت الهی انسان است. به این معنا كه شخص خود را در مقام متاله ای می بیند كه لازم است در مقام ربوبیت طولی درنقش پروردگاری ظاهر شود و احسان و توجه خاصی به دیگران داشته باشد.
آیات بسیاری از قرآن این نشانه بهشتی بودن را بیان می كند كه می توان به آیاتی چون 133 و 134و 148 سوره آل عمران و 85 سوره مائده و 100 سوره توبه و مانند آن اشاره كرد